Pali se kinoprojektor. Snop svjetla lebdi iznad glava publike na putu do ekrana. Film može početi – divni “Cinema Paradiso” (1988.). Svjetlo iz projektora je pokretač svakog filma u kinu, ovog pogotovo. “Cinema Paradiso” je jedna od najljepših posveta filmu i kinu, ljubavno pismo kinematografiji, gledanju pokretnih slika na velikom ekranu, muzici svjetlosti u mraku dvorane.
Za režisera Giuseppea Tornatorea svjetlo je sve. Ono svijetli iznad svećenika poput aureole dok ovaj sjedi u kinu i “amenuje” scene iz filmova, zvoneći zvonom na svaki poljubac tako da kinoperater Alfredo (Philippe Noiret) može izrezati nepoćudni prizor i stvoriti ćudorednu verziju.
Tornatore je pomalo ironičan u toj sceni, ali iskren kad hvata snop svjetla poviše raznih generacija i profila...