‘Bezazlena laž‘: Salinger iz naroda

Prijevara je pokretač komedije “Bezazlena laž” (“A Little White Lie”) toliko da se gledatelj može prevariti već i kod jednog od plakata filma. Taj plakat, sa zbunjenom facom Michaela Shannona te nasmijanim licima Kate Hudson i Dona Johnsona, može sugerirati nekakvu lakonotnu romantičnu komedijicu, na tragu onoga što se nudi na Hallmarku, samo s hollywoodskim zvijezdama u glavnim ulogama.

Zametak romanse krije se među likovima Shannona i Hudson koja je nakon oskarovske nominacije za “Korak do slave” postala princeza romantičnih komedija u prvoj dekadi novog milenija (“Djevojka mog prijatelja”, “Rat među nevjestama”) i česta partnnerica Matthewa McConaugheyja (“Kako se riješiti frajera u 10 dana”, “Nije zlato sve što sja”).

Neodoljiva Hudson kao i obično prirodno isijava romantičnom komičnošću. Međutim, “Bezazlena laž” nije romantična, već satirična komedija i bliskija je “Američkoj fikciji” nego rom-comovima s Hudson. Iako je mnogima prošao ispod radara, “A Little White Lie” ima nešto zajedničko s oskarovskim filmovima “American Fiction” i “The Holdovers” (zlatni kipići za najbolji adaptirani scenarij i sporednu žensku ulogu).

S prvim dijeli satiru na račun književnih krugova, s drugim glumicu Da’Vine Joy Randolph. Nije “Bezazlena laž” ni blizu tako dobra kao spomenuti, posebice ne u usporedbi s “The Holdovers”, niti je iskoristila puni potencijal, ali film redatelja i scenarista Michaela Marena na mahove je satirički intrigantan i vrijedan jednog gledanja za ljubitelje tog izričaja i glumačke ekipe sad kad je postao dio premijerne ponude Cinestar TV-a.

Maren je pronašao inspiraciju u romanu “Shriver” Chrisa Beldena i klasiku “Dobrodošli, gospodine Chance” Hala Ashbyja kojim se u međuvremenu okoristila i komedija “Ni kriv ni dužan”. Priča je slijedeća... Pisac C. R. Shriver nestao je 20 godina nakon objave kontroverznog remek-djela kao Salinger ili “Keyser jebeni Sose” (“Privedite osumnjičene”).

Profesorica Simone Cleary (Hudson) organizira literarni festival ne bi li koledž na kojem radi, fiktivni Acheron University, postavila na kartu književnog svijeta i šalje poziv misterioznom Shriveru uvjerena da ga je pronašla. No, to nije pravi Shriver, već njegov nesretni, deprimirani imenjak koji radi kao domar, a u slobodno vrijeme ne čita knjige nego pije.

Shriver prihvaća poziv nakon određenog premišljanja. “Ja nisam pisac”, izusti on naglas i započne zanimljiv dijalog sa samim sobom. “Svatko je pisac danas. Ja ne pišem. Mnogi pisci danas ne pišu. Sve što rade jest da se žale da ne pišu, a onda pišu o nepisanju. Pisci su deprimirani, ti si uvijek deprimiran”.

Kad dođe na festival, Shriver se nastoji uklopiti i zadržati masku na licu tijekom intelektualnih debata i druženja s piscem T. Wassermenom (Johnson), obožavateljicom Deltom Jones (Randolph), profesorom Arthurom Baldwinom (legendarni M. Emmet Walsh)... Razlog da ostane, osim Simone, dolazi i u vidu zgodne mlade navijačice (Peyton List; “Cobra Kai”) koja mu privuče pažnju u scenama nadahnutim “Vrtlogom života”.

Nitko od okupljenih ne zna kako pravi Shriver izgleda pa domaru prolazi krinka, neovisno o tome što jedva sastavlja prostoproširene rečenice kao vrtlar Chance, ali kad on izgovori nešto tipa “Pojavio se vodeni žig na mom stropu”, to je dočekano s odobravanjem jer u njihovim ušima zvuči dubkoumno i filozofski s obzirom od koga dolazi.

Samo Simone shvaća da nešto tu ne štima, ali ne želi da festival propadne. “Trebam te da budeš čovjek koji je napisao jedan briljantan roman, a onda se vrati u rupu u kojoj si se skrivao”, kaže ona. No, pitanje je koliko dugo Shriver može prodavati farsu i hoće li se njegova “mala prevara odigrati kao komedija ili tragedija” (“zar ima razlike?”).

Pretvaranje običnog čovjeka da je veliki pisac ima dobru podlogu u današnjem svijetu društvenih mreža gdje mnogi glume da su nešto što nisu ili nešto više u odnosu na to što jesu, a film satirički nišani literarne krugove sa svojom akademskom pretencioznošću među kritičarima i obožavateljima, ali i svijet “online” medija današnjice.

Znatiželjni novinar (Benjamin King) govori Shriveru da mu je “ništa više nego dovoljno” da stvori sadržaj za blog/portal. “A Little White Lie” pred kraj ponešto otupljuje satiru, no zatvara završno poglavlje Shriverove “knjige” zgodnim preokretom, potvrđujući da svatko može probuditi pisca u sebi ako to poželi. Dosta je krenuti od “Pojavio se vodeni žig na mom stropu...”